Gulruh Norkulova

ПАРАДОКС

Юрган йўлида ҳам, овқат еганда ҳам, ётганда ҳам, турганда ҳам хатто ҳожатга кирганда ҳам қўлидан телефон тушмайдиган ота оналар фарзандининг телефонга муккасидан кетганидан ташвишланиб психологга олиб боришибди…

Ҳой, барака топгур! Бола сенда кўрганини қайтаради-да. Боланг ким бўлишини истасанг аввал ўзинг ўрнак бўл. Шунда гапинг ҳам таъсир қиладиган бўлади, айтганингни ҳам қилади.

Фарзанди ўқимишли бўлишини ҳамма истайди. Аммо қўлига китоб олиб ўқийдиганлар бармоқ билан санарли бўлади.

Янги чақалоқ туғилса, қори бўлсин, жаннатда тож кийдирсин деб ният қилишади. Аммо ота она жиллақурса “Алҳамду”ни тўғри ўқишни билишмайди. Қуръонни ўраб чирмаб жавонни юқорисига чиқариб қўйишган.

Намозни ҳам бўш вақтида ўқийди ёки 40 ёшдан ошсам ўқийман дейди. Бу ёшга етмай кетганлар қанча? Ҳоп етди ҳам дейлик, аммо намоз ўқиш балоғатга етиши билан фарз бўлган эдику?! Қолганини дўзахда ёниб тўлайдими?

Ўлганингиздан кейин кимгадир қолиб кетадиган дунё матоҳлари учун жон куйдуриб, охират ҳаётингиз ҳақида нега бунча хотиржам юрибсиз? Жаннат кафолати берилганларданмисиз?

Аввал ўзимизни ислоҳ қилайлик, атрофимиздагилар ўз-ўзидан ислоҳ бўлади.

Шундай инсонлар бўладики, кечира олмаслиги билан мақтанади. “Нима қилай шунақаман, ҳечам кечиролмайман” деб ошкора айтади. Аслида бу мақтанадиган нарсамас. Бу қалб касаллигидан дарак. Бундай одам ўзини ислоҳ қилсин. Аллоҳга кўп тавба қилсин, истиғфор айтсин. У ким бўлибдики кечира олмаса? Буюк Роббимиз сенинг тоғ-тоғ, ҳеч ким билмайдиган гуноҳларингни яшираяпти-ку?! Сен ким бўлибсанки, бир инсонни хатосини кечира олмайдиган?

“Менга ёмонлик қилган. Ҳеч унутолмайман” дейди. Кечиришни мазмуни ҳам шу эмасми? Кимдир сенга ёмонлик қиладики, кўнглингни оғритадики кечиришинг керак. Сенга зарари тегмаган одамни кечириш нимага керак? Аллоҳ таоло гуноҳларини кечиришини истаган одам кечиримли бўлади.

Кечираётган одам билсин-ки, кечириб аввало ўзига яхшилик қилади. Кечириб ўзи енгил тортади. Ўйланиб, сиқилиб касаллик орттирмайди. Аллоҳ таоло олдида ҳам юзи ёруғ бўлади.

Устоз Ҳасанхон Яҳё Абдулмажид суҳбатларидан

Онамнинг бир кўзи ожиз эди. Бир кўз билан кўрарди.

Шунинг учун уни ёмон кўрардим. Чунки онамнинг кўрлигидан уялардим.

Тирикчилик учун онам мактабда ошпазлик қиларди. Бошланғич синфда ўқирдим ўша кезларди.

Бир куни онам мени кўргани синфимизга келди. Унга кўзим тушган заҳоти уятдан ерга кириб кетгулик бўлдим. Қайси юз билан менга кўринди экан? Онамга нафрат билан бир қарадим-да, синфдан қочиб чиқдим.

Эртаси куни бир синфдошим устимдан кулди: “Онанг бир кўз!” Уятдан ўлгиларим келди. Онамни мактабдан йўқолишини истадим.

Ўша куни онамнинг ёнига бориб:

— Мени болаларга масхара қилдириб қўйганингиздан кўра ўлганингиз яхши эмасми?- дедим.

Онам жавоб бермай, ерга тикилди. Гапларимни бир сония ҳам ўйламадим. Чунки қаттиқ ғазаб ва нафратда эдим.

Унинг изтироблари мени қизиқтирмасди.

Онам билан бир уйда яшашни истамадим. Шунинг учун кўп ҳаракат қилдим ва Сингапурга ўқишга кирдим. Кейин уйландим. Ўзим уй олдим. Фарзандларим бўлди.

Бир кун онам мени кўргани келди. Неча йилдирки мени кўрмаган эди, ҳатто невараларини ҳам танимасди, табиийки.

Эшикка яқинлашганида болаларим уни кўриб кулиб юборишди. Онамга:

— Уйимга келиб болаларимни қўрқитишга қандай ҳаддингиз сиғди? Тез бу ердан кетинг!- деб бақирдим. Бунга жавобан онам паст товушда:

— Айбга буюрманг, янглиш манзилга келдим, чоғи?- деди ва кўздан ғойиб бўлди.

Бир куни мактабни тугатиб кетган собиқ ўқувчилар йиғилишаётгани сабабидан таклифнома олдим. Рафиқамга иш бўйича сафарга чиқаётганимни баҳона қилиб, йиғилишга кетдим.

Тадбирдан кейин қизиқиш важидан эски уйимизга кирдим. Онам бироз хаста экан.

Негадир шу пайтга қадар ҳис этмаганим – ўкинч туйдим қалбимда.

Шўрлик онам мени кўриб соппа-соғ одамдек ўрнидан “даст” этиб турди. Айланиб-ўргилиб бурчакда турган эски сандиғидан ширинликлар олиб, дастурхон ёзди. Мен уялаётганмидим ёхуд раҳмим келса-да, ҳануз онамнинг бир кўзлигидан ирганаётганмидим, хуллас аллақандай бегоналик бор эди ўртамизда.

— Сени кўрмай ўлиб кетаман, деб ўйлагандим,- дея гап бошлади онам, бир кўзидан ёш оқиб.- Дийдоринг армоним бўладими, дея ҳар куни сенга мактублар битардим. Шукур, бугун эшигимдан ўзинг кириб келдинг...

Онам шундай дея менга таом тайёрлаш учун ошхонага ўтиб кетди. Ўрнимдан туриб болалигим ўтган уйнинг уёқ-буёғини кўздан кечира бошладим.

Кўзим онамнинг ёстиғи тагидан кўриниб турган қоғоз тахламига тушди. Назаримда улар менга ёзилгна хатлар эди. қизиқиш устунлик қилиб, бир хат жилдни очиб ичидаги хатни ўқишга тутиндим:

“Энг севикли ўғлим, ҳамиша сени ўйлайман, сени соғинаман,- дея бошлаганди мактуб.- Сингапурга бориб болаларингни қўрқитганим учун хижолатдаман. Собиқ ўқувчилар йиғилиши тадбирига келишингни эшитиб жуда ҳам севиндим.

Аммо сени кўриш учун ётоқдан қўзғала оламанми-йўқми, билмайман. Улғайганингда сенинг уялишинга сабаб бўлганимдан афсусдаман. Биласанми, болам, кичкиналигингда фалокат юз бериб, бир кўзингни йўқотдинг. Она бўла туриб сени бир кўз билан улғайишинга жимгина қараб туролмасдим. Бунга тоқатим етмасди, зотан. Шунинг учун сенга ўз кўзимни бердим. Бу кўз билан менинг ўрнимда кўради, деб сен билан шу қадар ғурурланиб юрдимки, асти қўявер, болам.

Сени яхши кўриб, дуоларида бахтингни, умрингни сўраб қолувчи онанг...

Мен адо бўлгандим. Адойи тамом эдим. Оёқларимдан мадор қочди. Қандай қилиб ошхонага ўтганимни, онамни бағримга босганимни билмай қолдим. “Мени кечиринг, онажон” дедиму ўзимни онамнинг оёқлари остига ташладим.

Инсонманми мен ҳам?!..

Америкалик профессорнинг мусулмон талабаларга сабоғи

(бўлган воқеа асосида)

Америкалик профессор узоқ маърузадан сўнг нарсаларини йиғди ва кутилмаганда залнинг бурчагида ўтирган бир қанча мусулмон талабалар томон келди. У талабаларнинг ёнига ўтирди ва хотиржам оҳангда сўз бошлади:

\"Ҳозир сизга айтмоқчи бўлган нарсам учун сизни қораламоқчи эмасман. Фақат саволларимга жавоб топмоқчиман. Йигирма йил ёки ундан кўпроқ вақт аввал бизда бир қанча мусулмон талабалар ўқир эди.

Мен маъруза қилаётганимда улардан бири қўл кўтариб, намоз ўқишга ишора қиларди. Кейин барча мусулмон талабалар залнинг охирига ўтиб бирга ибодат қилишарди. Улар буни деярли барча маърузаларда қилишарди. Ҳеч ким уларни тўхтатишга журъат эта олмасди. Аксинча ҳамма қўллаб, уларга имконият берарди.

Хўш, энди нима ўзгарди?

Нега мен ҳеч сизни ибодат қилаётганингизни кўрмайман?

Мен маърузамни бошлайман ва тугатаман ҳам. Ҳеч бирингиз қўл кўтармайсиз. Рухсат ҳам сўрамайсиз...

Сизлар мусулмон эмасмисизлар?

Сиз улардан фарқлимисиз ёки?

Кейин яна бир гап...

Кўпинча талаба қизлар рўмоли эътиборимни тортади. Кеча улардан бири ҳижобини тартиблаётганда унда халқаро бренднинг ёрлиғини кўриб қолдим...

Сизнинг аёлларингиз халқаро брендлар ҳижобларини кўз-кўз қилишадими?

Сиздан олдингилар, аёллар рўмолни кенг қилиб ҳаё учун кийишади дейишган эди.

Сизларда эса, бу қуруқ даъвога ўхшайди. Худди ким ўзарга мақтаниш учун ўраётганга ўхшайсизлар.

Ёки нималардир ўзгардими?

Ёки сизлар бошқачамисизлар?

Мен бу гаплар билан ҳеч нарсани назарда тутмаяпман.

Илтимос, нима бўлаётгани ҳақида менга хабар беринг.

Билишни истайман.

Бошим қотиб қолди...

Залдаги барча талабаларнинг нигоҳлари ерга қаради. Ҳеч ким лом-мим дея олмади.

Профессор зални тарк этди.

Чет давлатларда таълим олган яхши, аммо ўз йўлимизни унутиш эвазига эмас. Биз Қуръонимизга амал қилмай, Уни ғариб қилиб қўйганимиз учун, бугун шу ҳолатдамиз.

Арзон бўлиб кетдик...

#Меҳрибон

🍃 Самимият соғинганлар

https://t.me/odamlar_orasida2

Ўткир Ҳошимовнинг “Икки карра икки беш” қиссасини ўқиган бўлсангиз керак. Ўқимаган бўлсангиз албатта ўқинг. Ёзувчи сатира ёрдамида жамиятдаги муаммоларни моҳирона очиб берган. Ўткир Ҳошимовнинг ҳашаки ёзувчи эмаслигига “Икки эшик ораси”ни ўқиганимда амин бўлган эдим. “Икки карра икки беш”ни ўқиб эса, унча-мунча ёзувчилар унга тенглаша олмаслигини яна бир бор ҳис этганман. Сабаби, сатира бу жуда қийин жанрлардан. Озгина меъёрдан ошиб кетса, бачканаликка ўтиб кетади. Ушбу қиссада эса сиз жуда самимий, халқона кулгу билан бирга жамиятдаги илдиз отиб кетган муаммоларни ҳам англайсиз.

Қиссадаги айрим воқеалар ёдимдан чиққан бўлса ҳам, бир жумлани ҳеч унутмайман. Қўшоқвой ҳовлидаги қўшнининг уйига боғланган туйнук ҳақида шу мазмунда гап айтади: “Авваллари бу туйнукдан томорқага сув оқар эди. Ҳозир пахтага сув йўғ-у, одамларга сув қаёқда?”

Мана сизга инсон қадри. Бу жумлани изоҳлашга ҳам ҳожат йўқ хатто. Бир китоб бўладиган ғоя икки оғиз жумла ила баён қилинмоқда.

Бу совуқ рус империяси йиллар давомида ўзлигимизни унутишимиз ва қул бўлишимиз учун озмунча ҳаракат қилишмади. Ўзлигини йўқотмаган зиёли қатламларимиз ҳисобига кўзлармиз очилди. Улар ўз бошларини кундага қўйиб, бизга ҳақиқатни англатишга ҳаракат қилишди ва қилишмоқда.

Бугунги кунда қайта ғимирлаб қолган босқинчиларга айтар сўзимиз:

- Етар энди! Шунча йил эриша олмаган ниятингизга бундан кейин ҳам йетолмайсиз! Энди ҳаммага итдек аккиллайвермай, ўзингизнинг муаммоларингиз билан ҳам шуғулланинг!.

БУ ХАЛҚ ЭНДИ УЙҒОҚ!!!

Gulruh

🍃 Самимият соғинганлар

https://t.me/odamlar_orasida2