Ibrohim Muhammad

Алишер Навои бобомиз ўзининг "Маҳбуб-ул-қулуб" асарида, артистлар ҳақида шундай баҳо қолдирган экан☝️

"Аммо хонанда ва созандаларнинг саёқлари, гарчи ғамни тарқатувчи, шодлик таратувчи бўлсалар ҳам, лекин ҳақиқатда пасткаш ва тиланчилардир. Бундай ашулачи ва чолғувчилар зорланиб ва ялинчоқлик билан пул топадилар.

Агар буюрувчидан инъом-эҳсон бўлса, унинг хизматини бажарадилар. Суҳбатда ноз-неъмат тўкин бўлса, улар ҳар қандай амр-фармонни бажаришга тайёрдирлар.

Агар базмда маишат кам бўлса, улар ноз-истиғно ва инжиқлик билан қилиқ кўрсатадилар. Ва агар ноз-неъмат деган нарса тамом йўқ бўлса, уларнинг кўнгли сендан узилди ҳисоб. Улар агарчи йил бўйи сенинг эҳсонингдан баҳраманд бўлган эсалар-да, ёнингдан танимай ўтиб кетаверадилар. Оз олсалар — ерга урадилар; кўп олсалар — қадрламайдилар.

Уларнинг кўпчилиги ахлоқсиз, бадфеъл, қолганлари ҳам ўлгудай қайсар ва дағал сўзли бўладилар. Ҳаракатлари ҳаддан ташқари тутуриқсиз сўзларидек, гаплари эса бемаҳал қилган нозларидек, улар вафо деган фазилатдан бенасиб қолганлар, шунинг учун вафодорлар улар олдида қадрсиз ва хароб.

Вафосиз муғанний—ҳаёсиз муттаҳам. Агар йиллар бўйи иззат-ҳурмат қилиб, унга едириб-ичирган бўлсанг ҳам бир гал уни қуруқ қўйсанг-сендан кечади, танимайди, қўяди.

Булар эркак сувратидаги таннозлар ва башанг кийим кийган уйбузар ахлоқсизлардир. Улар қўшиқ айтиб ва соз чалиб, баъзиларни таловчи, йўлтўсарлардир. Ҳеч кимга бу фитна дуч келмагай, чунки овозидан нажот қуши учиб кетади, қуш қўнмоқчи бўлса, доим довул уради, бу билан ўша қушни узоқ муддатга ҳуркитиб юбориш мумкин…”

Shuhrat Barlas feysbuk sahifasidan.

Soat 20:00 ga o’n daqiqa qolganda shoshib do’konga kirdim, do’kon 20:00 da yopilishi kerak, zo’rg’a ulgurdim. Menga kerakli narsa Pittsburgda faqat shu do’konda sotiladi.

Do’kon - oilaviy biznes. Bugun kassada ayoli ekan. Yoshlari 60-65 atrofida bo’lsa kerak.

Aravachaga kerakli narsalarni solib kassa tomonga yurayotganimda do’konning chiroqlari o’chdi. Ayol men harid qilgan narsalarni hisoblab turganida ichkaridan eri chiqib keldi. Ayol eriga qarab kulib yubordi va “Chiroqni nega o’chirding, mijoz bor edi” - dedi. Eri ham ovoz chiqarib kulib “Men odam kirganini bilmabman” - dedi.

Ular menga emas, bir-birlariga qarab gapirishdi. Yuz ko’zlarida samimiyat va mehr ko’rinib turardi.

To’g’risi shu oddiy narsa menga ta’sir qildi.

Bular kechgacha ishlagan, asablari charchagan odamlarga sira o’xshashmas edi. Kechgacha ishlab ham pozitivlikni, energiyalarini saqlab qolishgani meni ajablantirdi va hursand qildi.

Ayol “Ko’zingiz ko’rmi, odam bor edi-ku” deb shang’illamadi. Er “qayoqdan bilay, aytmaysanmi?” deb bo’g’ilmadi.

Shirinchilikda yashashga nima yetsin.

O’zlaringcha xulosa yasab olmanglar, bizda hammasi yaxshi alhamdulillah)

Bir-birini tushunmay, bir-birini egovlab yashaydigan oilalarni ko’p uchratganim uchun yozdim.

Feysbuk, instagram pishdi. Hamma Umma life ga!)

Бозор гавжум. Кекса дехқоннинг сабзисига харидор бўлдим. Мушак сабзи. Нокдек ярақлаб турибди. Мендан олдин келган шляпали харидор савдолашгунча пойлаб турдим. Шляпали сабзини қопи билан оладиган, дехқон нархини туширадиган бўлди.

- Манави қоп неча кило чиқади? - деди харидор бўғзигача тўлдириб, устига сабзи барги солинган қопни кўрсатиб.

- Эллик кило, болам, - деди дехқон.

- Харқалай, тортиб кўрсакмикин? - деди харидор иккиланиброқ.

- Бемалол, болам, бемалол! - Дехқон раста бошига имо қилди. - Хов, анави ерда катта тарози бор. Аравачи болани чақирсанг, қопи билан олиб борасан. Бирпасда тортиб кўрасан.

Шундай бўлди. Харидор қопни темир аравага орттириб олиб кетди. Бир оздан кейин бола аравани судраб келди. Кетидан харидор хам етиб келди.

- Ота, - деди, киссасини ковлаб, - қопингиз қирқ беш кило чиқди.

Дехқон гох харидорга, гох қопга хайрон бўлиб қаради. Чиндан хам қопнинг оғзи очилмаган, хатто сабзи барглари хам жойида эди. Тирноқлари қорайиб кетган бармоқлари билан соқол-мўйловини силади. Кейин сабзи тўла қопни беозор шапатилади.

- Нега менга тухмат қиласан, ноинсоф қоп?! - деди бош чайқаб. - Оппоқ соқолим билан ёлғон гапираманми, эси паст қоп! Шунча йил мехнат қилиб, бировнинг хақига хиёнат қилганимни кўрганмидинг, нобакор қоп! Эртаматтан ўз қўлим билан тортганимда эллик кило чиққандинг-ку, турган жойингда беш кило сабзини еб қўймагандирсан, ёлғончи қоп?!

Пул санаётган шляпалининг ранги ўчди. Бир зум кўзини пирпиратиб турди-да, ўзини оломон орасига уриб, ғойиб бўлди.

- Болам, - деди дехқон анграйиб қолган аравакашга, - сабзини жойига опқўяқол, барака топкур. “Қоп” шунча мулзам бўлгани етар. Энди минбаъд ёлғон гапирмайди!

Дехқоннинг тирноқлари қорайиб кетган қўлини махкам сиқиб қўйгим келди...

Ўткир Хошимовнинг “Дафтар хошиясидаги битиклар”идан

Имом Молик ибн Анас роҳимаҳуллоҳ дедилар:

"Онам менга салла кийдира туриб: "Робиъа ибн Фарухнинг олдига боргин-да, у зотнинг илмидан олдин одобини ўрган!" - дердилар".

("Тартибул мадарики ва тақрибул масалик", 1/130)