Ўзбекларимизда бир гап борку, қайнона ўзи кўрган зулмни, келинига ҳам қилгиси келади, агар динини тушунмаса деймиз.
Бу фақат Ўзбекка эмас, кўп миллатларга тегишли экан, фақат биз энг пастдагисини гапира оламиз экан.
Ўзи аввал зулм кўриб, пахта қўйиб, қамалиб кетмай деб игна учида ўтиргандай юрган амалдор, ўзи бош бўлгандан сўнг, қўлидагиларни ва халқни шундай холатга келтирар экан.
Энди эса бир вақтлар Умар رضي الله عنه, Салоҳиддин Айюбий رحمه الله ва улардан сўнг Усмонийлар даврида зулм кўрмаган яхудлар, бир аср ҳам бўлмаган, эсдан чиқишга ҳам улгурмаган, ўзларини устидан қилинган зулмнинг бир неча баробарини, уларга раҳм қилган Мусулмон миллатига кўрсатмоқда.
Илон каттаймасдан уни йўқ қил деган гап нақадар ростлигини тушунаётгандайман. Илонлар инсон шаклида ҳам бўлар экан, сирпаниб-суркалиб сенинг бағринга, ишончинга кирар эканда, ундан сўнг чақишни бошлар экан.
Қучоғингда, бағрингда бўлган, сен мехр берган илон, бир кун тўғриланиб қолар деган умид билан яшаб, ўлиб кетар экансан.
Ойна ортида қанчалар гўзал манзара бўлмасин, сенга озор берса, уни ёпиб қўй деган сўзга амал қилиш вақти аллақачон келганди, аммо биз у ойна ортидаги кўзимизни қамаштирган, гўзаллик деб ўйлаган манзарамиздан кўзимизни, қалбимизни узиб, у ойнани беркита олмаяпмиз.
Аллоҳ қалбларимизни фақат ўзи томон буриб қўйсин.
Ўзбекларимизда бир гап борку, қайнона ўзи кўрган зулмни, келинига ҳам қилгиси келади, агар динини тушунмаса деймиз.
Бу фақат Ўзбекка эмас, кўп миллатларга тегишли экан, фақат биз энг пастдагисини гапира оламиз экан.
Ўзи аввал зулм кўриб, пахта қўйиб, қамалиб кетмай деб игна учида ўтиргандай юрган амалдор, ўзи бош бўлгандан сўнг, қўлидагиларни ва халқни шундай холатга келтирар экан.
Энди эса бир вақтлар Умар رضي الله عنه, Салоҳиддин Айюбий رحمه الله ва улардан сўнг Усмонийлар даврида зулм кўрмаган яхудлар, бир аср ҳам бўлмаган, эсдан чиқишга ҳам улгурмаган, ўзларини устидан қилинган зулмнинг бир неча баробарини, уларга раҳм қилган Мусулмон миллатига кўрсатмоқда.
Илон каттаймасдан уни йўқ қил деган гап нақадар ростлигини тушунаётгандайман. Илонлар инсон шаклида ҳам бўлар экан, сирпаниб-суркалиб сенинг бағринга, ишончинга кирар эканда, ундан сўнг чақишни бошлар экан.
Қучоғингда, бағрингда бўлган, сен мехр берган илон, бир кун тўғриланиб қолар деган умид билан яшаб, ўлиб кетар экансан.
Ойна ортида қанчалар гўзал манзара бўлмасин, сенга озор берса, уни ёпиб қўй деган сўзга амал қилиш вақти аллақачон келганди, аммо биз у ойна ортидаги кўзимизни қамаштирган, гўзаллик деб ўйлаган манзарамиздан кўзимизни, қалбимизни узиб, у ойнани беркита олмаяпмиз.
Аллоҳ қалбларимизни фақат ўзи томон буриб қўйсин.