Ҳаё — аёлни юксалтирувчи ёки қулатувчи асосий қувват
Ҳазрати Мавлоно Жалолиддин Румий раҳимаҳуллоҳнинг машҳур сўзлари бор:
«Аёлнинг тўққиз нафси, бир ақли бор; эркакнинг тўққиз ақли, бир нафси бор. Аёл шу бир ақли билан тўққиз нафсига эга чиқади, эркак эса тўққиз ақли билан ҳам бир нафсига эга чиқа олмас».
Бу сўз кўпинча аёллар томонидан фақат мақтов сифатида қабул қилинади. Аммо Румий айтмоқчи бўлган сир шундаки, аёлга берилган бу қудрат ўз-ўзидан эмас, балки Аллоҳ таоло берган ҳаё неъмати сабаблидир.
Қуръон далили: ҳаёли аёлни Аллоҳ қандай сифатлайди?
Аллоҳ таоло Мусо алайҳиссалом қиссасида шундай дейди: «Шунда икки аёлдан бири уялган ҳолда унинг олдига келди…» (Қасас сураси, 25-оят)
Тафсирларда айтилади: у аёл юришда ҳам, гапиришда ҳам, туришида ҳам ҳаёли эди. Овози паст, қараши чекланган, ҳаракати ортиқча эмас эди. Ана шу ҳаё уни:
• одобли қилди,
• ишончли қилди,
• никоҳга муносиб қилди,
• пайғамбарга жуфт бўлиш шарафига етказди.
Бу ерда эътибор беринг: Аллоҳ таоло унинг гўзаллиги, ақли ёки жасоратини эмас — ҳаёсини зикр қилди.
Ҳаё суннатда қандай баҳоланади?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар: «Ал-ҳаё имондандир» (Бухорий, Муслим)
Яна дедилар: «Агар ҳаё қилмасанг хоҳлаганингни қил» (Бухорий)
Бу ҳадис жуда қаттиқ огоҳлантиришдир. Чунки ҳаё кетган жойда:
• тийилиш йўқолади,
• чегара йўқолади,
• гуноҳ оддий ҳолга айланади.
Беҳaё аёл нимага қодир бўлади?
Аёл табиатан таъсирли. Агар унда ҳаё бўлса — у яхши тарбиячи, она, жамият устуни бўлади.
Лекин ҳаё кетса, у қуйидагиларга қодир бўлиб қолади:
• Бир оила бузилишига сабабчи бўлиши,
• Бир неча эркакнинг ақлини олиб қўйиши,
• Ўзича эркинлик деб атаб, бошқаларни ҳалокатга етаклаши,
• Гуноҳни оддий, ҳатто “модерн” қилиб кўрсатиши.
Шунинг учун уламолар айтган: «Беҳaё аёл — шайтоннинг энг кучли қуролидир».
Бу аёл ёмон бўлгани учун эмас, балки унга берилган табиий таъсир қуввати ҳаё билан бошқарилмаса, ҳалокатга айланиши сабабли.
Ҳаё — аёлнинг ҳақиқий қудрати
Румийнинг сўзи шу ерда очилади:
Аёл: бир ақли билан ҳаё ёрдамида тўққиз нафсини жиловлайди. Ҳаё — аёлнинг ақлини бошқарувчи, нафсига занжир, қалбига нурдир. Ҳаё кетса, ақл нафсга хизматчи бўлиб қолади.
Аёлнинг улуғлиги:
• очиқликда эмас,
• жасоратда эмас,
• овозини баланд қилишида эмас,
балки:
• ҳаёсида,
• иффатида,
• Аллоҳдан уялишидадир.
Шунинг учун: ҳаёли аёл — бир ақли билан жамиятни тўғрилайди, беҳаё аёл эса — тўққиз нафси билан жамиятни бузиб юбориши мумкин. Аллоҳ таоло бизларни ҳаёли, иффатли, қалби тирик бандаларидан қилсин.
Амиин.
Ҳаё — аёлни юксалтирувчи ёки қулатувчи асосий қувват
Ҳазрати Мавлоно Жалолиддин Румий раҳимаҳуллоҳнинг машҳур сўзлари бор:
«Аёлнинг тўққиз нафси, бир ақли бор; эркакнинг тўққиз ақли, бир нафси бор. Аёл шу бир ақли билан тўққиз нафсига эга чиқади, эркак эса тўққиз ақли билан ҳам бир нафсига эга чиқа олмас».
Бу сўз кўпинча аёллар томонидан фақат мақтов сифатида қабул қилинади. Аммо Румий айтмоқчи бўлган сир шундаки, аёлга берилган бу қудрат ўз-ўзидан эмас, балки Аллоҳ таоло берган ҳаё неъмати сабаблидир.
Қуръон далили: ҳаёли аёлни Аллоҳ қандай сифатлайди?
Аллоҳ таоло Мусо алайҳиссалом қиссасида шундай дейди: «Шунда икки аёлдан бири уялган ҳолда унинг олдига келди…» (Қасас сураси, 25-оят)
Тафсирларда айтилади: у аёл юришда ҳам, гапиришда ҳам, туришида ҳам ҳаёли эди. Овози паст, қараши чекланган, ҳаракати ортиқча эмас эди. Ана шу ҳаё уни:
• одобли қилди,
• ишончли қилди,
• никоҳга муносиб қилди,
• пайғамбарга жуфт бўлиш шарафига етказди.
Бу ерда эътибор беринг: Аллоҳ таоло унинг гўзаллиги, ақли ёки жасоратини эмас — ҳаёсини зикр қилди.
Ҳаё суннатда қандай баҳоланади?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар: «Ал-ҳаё имондандир» (Бухорий, Муслим)
Яна дедилар: «Агар ҳаё қилмасанг хоҳлаганингни қил» (Бухорий)
Бу ҳадис жуда қаттиқ огоҳлантиришдир. Чунки ҳаё кетган жойда:
• тийилиш йўқолади,
• чегара йўқолади,
• гуноҳ оддий ҳолга айланади.
Беҳaё аёл нимага қодир бўлади?
Аёл табиатан таъсирли. Агар унда ҳаё бўлса — у яхши тарбиячи, она, жамият устуни бўлади.
Лекин ҳаё кетса, у қуйидагиларга қодир бўлиб қолади:
• Бир оила бузилишига сабабчи бўлиши,
• Бир неча эркакнинг ақлини олиб қўйиши,
• Ўзича эркинлик деб атаб, бошқаларни ҳалокатга етаклаши,
• Гуноҳни оддий, ҳатто “модерн” қилиб кўрсатиши.
Шунинг учун уламолар айтган: «Беҳaё аёл — шайтоннинг энг кучли қуролидир».
Бу аёл ёмон бўлгани учун эмас, балки унга берилган табиий таъсир қуввати ҳаё билан бошқарилмаса, ҳалокатга айланиши сабабли.
Ҳаё — аёлнинг ҳақиқий қудрати
Румийнинг сўзи шу ерда очилади:
Аёл: бир ақли билан ҳаё ёрдамида тўққиз нафсини жиловлайди. Ҳаё — аёлнинг ақлини бошқарувчи, нафсига занжир, қалбига нурдир. Ҳаё кетса, ақл нафсга хизматчи бўлиб қолади.
Аёлнинг улуғлиги:
• очиқликда эмас,
• жасоратда эмас,
• овозини баланд қилишида эмас,
балки:
• ҳаёсида,
• иффатида,
• Аллоҳдан уялишидадир.
Шунинг учун: ҳаёли аёл — бир ақли билан жамиятни тўғрилайди, беҳаё аёл эса — тўққиз нафси билан жамиятни бузиб юбориши мумкин. Аллоҳ таоло бизларни ҳаёли, иффатли, қалби тирик бандаларидан қилсин.
Амиин.
تعليق
مشاركة
أرسل كرسالة
شارك على صفحتي
شارك في المجموعة