Abdurahmon Abdurahim o'g'li

OXIRGI KUN...

O‘tib borar o‘ttizinchi kun,

Eshitilar shom uchun azon.

Alvido, deyishga qo‘rqaman,

Ko‘rishguncha, deyman, ramazon...

Yelkanlari ufqqa sho‘ng‘igan

Manzarani eslatgan kabi

Qaylargadir savob ko‘tarib

Suzib borar umr markabi.

Men orolda qolayotgan o‘y —

O‘sha ertakdagi Robinzon...

O‘n bir oylik yolg‘izligim qo‘y,

Seni kutmoq — sharaf, Ramazon!

Bittadan yoz, ham qishu bahor

O‘tkazamiz, xo‘p, mayli, degin.

Suyukligim, lekin va’da ber -

Men sho‘rlikni sog‘inib kelgin.

Yelkanlaring xilpillat mahzun,

Ol mendanam ko‘p-ko‘p xavotir.

Ha, ramazon, bilmaysan-da sen,

Yo‘qligingda ne ishlar sodir...

Sen kelasan, gullar bu maskan

Voqif bo‘lib azaliy sirdan.

O‘n bir oyda dilimni ezgan

Gunohlarim kuyadi birdan.

Unutilar ortdagi zahmat,

Peshonamda rahmat terlari.

Ko‘z yoshlardan qolarmikan-yey

Yurakning vahm, mavhum kirlari?!

Sog‘inching-la but bugun yurak —

Takror-takror vaslingga yetish

Va qo‘shimcha birgina tilak:

Bu oroldan sen bilan ketish!!!"

Ko‘nglim endi tamomiyla to‘q,

Tugab qoldi shomga ham azon -

Lug‘atimda xayr so‘zi yo‘q,

Ko‘rishguncha, deyman, ramazon!

Alvido, deyishga qo‘rqaman...