Садақанинг афзали қайси?
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузурларига бир киши келди ва: «“Ё Расулуллоҳ, ажри энг улуғ садақа қайси?” деб сўради. У зот: “Ўзинг соғлом, қизғанчиқ ҳолингда, фақирликдан қўрқиб, бойишни умид қилиб турганингда қилган садақангдир. Жонинг ҳалқумингга келгунича (садақа беришни) кечиктириб, кейин: “Фалончига мана бунча, фалончига мана бунча, фалончига мана бунча”, деб юрмагин. Ахир, фалончи ўтиб бўлди».
Муттафақун алайҳи.
🔹Изоҳ: Ушбу ҳадисда муддатини чўзиб, орзуларга берилиб инфоқ ва садақани кечиктиришдан огоҳлантириш бордир.
Имом Хаттобий “Далилул фолиҳийн” асарида: «Киши асосан соғломликда қизғанчиқ бўлади. Ана шу вақтда садақа қилсин. Зеро, соғликда қилинган садақанинг ажри бетобликда берилганидан кўпдир. Касалликда кишининг мол-мулки меросхўрларга тааллуқли бўлиб, садақаси нуқсонли бўлади», дейди.
Шайх Муҳаммад Ғаззолий: “Кишининг фарзандларига ғамхўрлиги унинг дини ва хулқини йўқотиш ҳисобига бўлмаслиги керак. Бу аҳмоқликдир. Инсон ўзидан кейин қоладиган мерос учун бахиллик қилиб, обрўси, муруввати ва Аллоҳ таолонинг розилигини унутиши нодонликдир”.
Садақанинг афзали қайси?
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузурларига бир киши келди ва: «“Ё Расулуллоҳ, ажри энг улуғ садақа қайси?” деб сўради. У зот: “Ўзинг соғлом, қизғанчиқ ҳолингда, фақирликдан қўрқиб, бойишни умид қилиб турганингда қилган садақангдир. Жонинг ҳалқумингга келгунича (садақа беришни) кечиктириб, кейин: “Фалончига мана бунча, фалончига мана бунча, фалончига мана бунча”, деб юрмагин. Ахир, фалончи ўтиб бўлди».
Муттафақун алайҳи.
🔹Изоҳ: Ушбу ҳадисда муддатини чўзиб, орзуларга берилиб инфоқ ва садақани кечиктиришдан огоҳлантириш бордир.
Имом Хаттобий “Далилул фолиҳийн” асарида: «Киши асосан соғломликда қизғанчиқ бўлади. Ана шу вақтда садақа қилсин. Зеро, соғликда қилинган садақанинг ажри бетобликда берилганидан кўпдир. Касалликда кишининг мол-мулки меросхўрларга тааллуқли бўлиб, садақаси нуқсонли бўлади», дейди.
Шайх Муҳаммад Ғаззолий: “Кишининг фарзандларига ғамхўрлиги унинг дини ва хулқини йўқотиш ҳисобига бўлмаслиги керак. Бу аҳмоқликдир. Инсон ўзидан кейин қоладиган мерос учун бахиллик қилиб, обрўси, муруввати ва Аллоҳ таолонинг розилигини унутиши нодонликдир”.
2