ቢስሚከ ነህያ

መለስ ዜናዊን (ላ ረሒመሁላህ) ጠየቁት፦

«አሚሶም ይህን ያህል ዘመቻዎችን በአልሸባብ ላይ እያካሄደ እንዴት አልሸባብን ማጥፋት አልተቻለም? »

መልሱ የሚገርም ነበር ፦ « ሞቼም ድል አደርጋለሁ የሚልን ሰራዊት መጋፈጥ ፈተና ነው» ነበር ያላቸው።

ሰደቀ ወሁወ ከዙብ። መለስ እዚህ ጋር ሐቅን ተናግሯል። አንድን ሰው ትልቁ የምተስፈራራበት ነገር ሞት ነው።

«አንተ ስትገድለኝ ጀነት እገባለሁ» የሚልን ሰው ግን በምን ታስፈራራዋለህ? በምንም!

አንድ ዶክመንተሪ ላይ አንድ ሙጃሂድ እንዲህ ይላል፦

«እናንተ የየሁዳና የነሷራ ስብስቦች ሆይ! እኛን ልትገድሉ ትፈልጋላችሁ? የመጣነውኮ ለዚሁ ነው! » አሁን ይህን ሰው በምን ታስፈራራዋለህ? ይህን ሰው ለዚህ የዳረገው በአላህ ወዕድ (ቃልኪዳን) የቂን ማለቱ ነው።

ወደ ዋናው ነጥቤ ስመጣ ፦ ስለ ጂሃድ ሲወራ በቻይናና በታይዋን ምሳሌ የሚሰጡ ሰዎች ያልገባቸው ድንጋጌ ይህ ነው። አምሳያቸው ስለ ኡድሒያ እየተወራ ስለ ሬስቶራንት እንደሚተነትኑ ሰዎች ናቸው። ኡድሒያ አሕካም ያለው ዒባዳ የሚታሰብበት ሸሪዐዊ ድንጋጌ ነው። የሬስቶራንት ምግብ ግን ዒባዳ አይነየትበትም።

የቻይናና ታይዋን ፖለቲካ ውስጥ አኺራዊ ስሌት የለም ወዳጄ ።

ትርፍና ኪሳራ የሚሰላው በዲንያዊ ቁስ ብቻና ብቻ ነው። ጂሃድ ግን ስሌቱ አኺራዊ ነው። አላህ ድል ማድረግንም መሰዋትንም መልካም እድል ብሎታል።

«በእኛ ላይ ከሁለቱ መልካሞች አንደኛዋን እንጂ ሌላን ትጠባበቃላችሁን እኛም አላህ ከእርሱ በኾነው ቅጣት ወይም በእጆቻችን የሚያጠፋችሁ መኾኑን በናንተ ላይ እንጠባበቃለን፡፡ ተጠባበቁም እኛ ከእናንተ ጋር ተጠባባቂዎች ነንና» በላቸው። » (አት ተውባህ 52)

ሁለቱ መልካሞች ማለት ወይ ድል ማድረግ ወይም ሸሂድነት ነው። ስለዚህ ጂሃድ በአላህ መንገድ ላይ እስከሆነና ኢኽላስ እስካለበት ድረስ ምንም ኪሳራ የሌለበት ንግድ ነው።

የሃይል ሚዛንን መነሻቸው አድርገው የአሜሪካ የቻይናና የታይዋንን ፖለቲካ እንደ ሸሪዐ የሚተነትኑ ሰዎች ያልገባቸው ድል በመሳሪያና በሃይል ብቁ በመሆን የሚገኝ አለመሆኑ ነው። ድል በአላህ እጅ ያለ ጉዳይ ነው።

«ድልም መንሳት ከአላህ ዘንድ እንጂ ከሌላ አይደለም፡፡አላህ አሸናፊ ጥበበኛ ነውና፡፡»

(አል አንፋል 10)

ሰሃቦች በድር ላይ ከሙሽሪኩ አንፃር ምንም የሚባሉ ሆነው ሳሉ አላህ ድልን አጎናፀፋቸው። በሑነይን ዘመቻ ደግሞ በመሳሪያና ብዛታቸውን ሲተማመኑ ድልን ከለከላቸው።

«ቻይና አንኳን አቅም እያላት አፍንጫዋ ስር ያለችውን ታይዋንን አልደፈረችም» በሚል ተጨባጭን ያላገናዘበ ስሌት ሙስሊሙን አርፈህ ተቀመጥ የሚል መልእክት ያስተላልፉለታል። ቻይና በዚህ ሁኔታ ውስጥ ከመሆኗ ጋር አሜሪካ ድንበሯን አልፋ ጥቃት ብትፈፅም ዝም ትላለች ወይ? ብለህ ጠይቃቸው፤ እነሱም ያውቁታል ዝም አትልም! ስለዚህ የጋዛ ፣ የዒራቅ የሶሪያና የሶማሊያ ሙስሊሞችም እያደረጉት ያለው ይህንን ነው!

ተዘመተባቸው ተከላከሉ። ለመከላከል ጂሃድ ደግሞ ሸርጥ የለውም!

የጂሃድን እሳቤ በመገንዘብ ካፊሩ መለስ ከበለጠው ሰው ምን ኸይር ይጠበቃል።

አላህ በሁሉም ቦታ ለሙስሊሙ ክብር የሚዋደቅን ይርዳ